Voedsel tekort

"Samen met een goede vriend zit ik in een taxi, we zijn wat slap aan het ouwe hoeren over eigenlijk helemaal niets. Op een gegeven moment zie ik een koe langs de kant van de weg staan. Ik heb mij al eens eerder laten vertellen dat het doodmaken van een koe, qua celstraf, gelijk staat aan het dode van een mens in Cuba. Daarom zouden veel koeien met een touwtje aan de kant van de weg staan. Want wanneer een koe overreden wordt veranderd dat de zaak, dan is er geen opzet in het spel. Ik vraag aan mijn maatje hoe het kan dat ik wel rundvlees mag eten en zij niet? Mijn maatje kijkt mij aan; Ja, Moniek. Waarom, waarom? Uhm ja, gewoon dat is gewoon zo."

Zijn antwoord raakte mij en verbaasde mij tegelijkertijd. Het verschil tussen een Cubaan en een toerist is ook mega zichtbaar als je de lege supermarkten vergelijkt met de all-inclusive hotels in Varadero. Daar waar je bij de hotels in Varadero de hele dag door ongegeneerd kan eten en drinken, heb je geluk wanneer je in de supermarkten een kippetje kan scoren. Mijn laatste vakantie ik Cuba heb ik, door omstandigheden, grotendeels doorgebracht in zo’n all inclusive hotel op Varadero. En ik zal heel eerlijk zijn, dit zou ik nóóit meer zo doen. Buiten het feit dat je hier het écht charisma van Cuba mist voelt het bijna net zo oneerlijk en fout als toen ik als 21 jarige met tijgers heb geknuffeld en een trip op een olifant heb gemaakt door Thailand. Je zal in Cuba overigens niet gauw een gedegen antwoord krijgen wanneer je vraagt naar een achterliggende reden van bepaalde regels. Mocht je wel een reden aangewezen krijgen, dan is het el bloqueo. De blokkade van Amerika, of te wel de oorzaak van álle problemen op Cuba.

Gebrek aan medischezorg

"Ongeveer 2 jaar geleden zijn een maatje van mij en ik kei hard onderuit gegaan met de scooter. Het ging zo hard dat ik zelfs 2 x nokkie ben gegaan, ook zaten we beide aan linker kant volledig onder het bloed en schaafwonden. even voor jullie beeldvorming! Toen ik wakker werd zag ik dat we omringd werden door een grote groep Cubanen die ons wouden helpen. Door hen werd er een regulieren taxi aangehouden met de vraag of hij ons naar het ziekenhuis wou brengen. Met knikkende knietjes liet de taxichauffeur ons de taxi instappen. Deze meneer had geen licentie om toeristen te vervoeren, dus hij riskeerde hiermee een boete. Nog geen 5 minuten later werden we staande gehouden. Toen de politie de ernst van de situatie door had konden we doorrijden, sterker nog ze begeleiden ons naar het ziekenhuis. Eenmaal op de behandeltafel werd ik meer dan goed verzorgd. De artsen, politieagenten en meerdere locals die in de buurt waren waren meer dan lief voor mij. Mijn wonden werden netjes gespoeld, ik kreeg een verzachtend zalfje op mijn wonden, en mijn wonden werden royaal ingepakt. Verder werd mij het aanbod gedaan om mij morgen nog eens bij het ziekenhuis te melden zodat de verbandjes nog eens ververst konden worden alvorens ik mijn reis terug naar Nederland zou vervolgen. Over de behandeling van mijn maatje kan ik kort zijn. Zijn wonden werden schoongespoeld en op enkele diepe wonden kreeg hij een verbandje, het merendeel van zijn wonden bleven onverpakt, ‘medicijn tekort’."

Ik wil hier niet mee suggereren dat er eigenlijk géén medicijn te korte zijn. Zeker niet, maar je zou toch wel iets anders mogen verwachten van een 'communistisch regiem' waarin gelijkwaardigheid hoog in het vaandel staat.

Gebrek aan vrijheid

Dat ik als vrije Nederlandse vrouw al 10 minuten naar het beeldscherm zit te kijken omdat ik mijn woorden, met betrekking tot dit thema, zorgvuldig wil uitkiezen zegt voor mij al genoeg. En dan voel ik bij lange na niet wat een Cubaan ervaart in Cuba. Helaas ben ik in mijn reisjes naar Cuba al tig keer geconfronteerd geweest met situaties waarin ik heb zien gebeuren dat Cubanen onderdrukt en klein gehouden worden. Laat ik zeggen dat Cuba op dit gebied in geen enkel opzicht te vergelijken is met een land zoals Nederland. Waarin je vrij bent om te kiezen bij welke provider je je mobiele telefoon afsluit, in welk vakgebied jezelf wilt ontwikkelen of doorgroeien, met welke vrienden je je tijd graag doorbrengt, of je op reis gaat en waarheen… In Cuba wordt alles in de gate gehouden en worden zaken tot het oneindige geregistreerd. Wanneer jij als toerist optrekt met Cubanen dan moet je er niet van staan te kijken dat deze Cubaan zich binnen een no-time moet verantwoorden aan de politie.

"Helaas ben ik inmiddels al 2 keer (in)direct betrokken geweest bij situaties waarin dierbare vrienden van mij gearresteerd zijn geweest. Eén van mijn vrienden heeft vervolgens ook een lange gevangenisstraf gekregen en bij mijn andere maatje is het gelukkig met een sisser afgelopen: Samen met een maatje zat ik bij de malecon, alvorens ik met mijn vrienden op pad ga, drukt de familie van deze vriend hem altijd op zijn hart dat hij goed voor mij én mijn spullen moet zorgen. Ze kennen mij een beetje, en weten inmiddels ook dat ik een halve telefoonzaak zou kunnen vullen met alle telefoons die ik in het verleden verloren ben. Daarnaast willen ze natuurlijk ook geen problemen voor hem. Hoe dan ook, bij de malecon luisteren we muziek, kletsen we wat en drinken we een fles havana Club. Wanneer we weer terug naar de casa lopen, mis ik mijn telefoon. We rennen terug naar de Malecon, maar helaas te laat! Mijn telefoon is weg. Omdat mijn verzekering nog wel eens moeilijk kan doen besluit ik de volgende dag naar het politiebureau te gaan voor een politie rapport. Voordat we het bureau binnen stappen raken mijn maatje en ik in discussie met elkaar: Ik wil niet dat hij mee naar binnen gaat, omdat ik niet wil dat hij in de problemen komt. En hij voelt zich verantwoordelijk voor mij, dus wil wel mee naar binnen. Uiteindelijk kiezen we voor de gulden middenweg en besluiten we dat hij in de eerste instantie nog buiten wacht, maar dat ik binnen aan de politie vraag of hij ook naar binnen mag komen om mij te helpen zaken goed te verwoorden. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer we samen op het kantoor zitten om de verklaring af te geven worden er ineens 3 politie agenten naar binnen geroepen. Aan mijn maatje wordt gevraagd om op te staan, hij wordt gearresteerd. “Hij was erbij? Dan wordt hij gearresteerd”. Zonder maar één woord te rappen staat mijn maatje op en verlaat hij samen met de andere agenten de ruimte waarin ik zit. Hij kijkt mij met een bezorgde blik aan. Ik zie in zijn ogen dat hij zich rot voelt voor mij, nog niet eens zozeer voor zichzelf. Dit was gedurende mijn 3e reis naar Cuba, waarin mijn Spaans nog niet echt verstaanbaar was. De uren die hierop volgde kan ik niet meer helemaal helder voor de geest halen. Maar ik weet wel dat ik zo verbouwereerd, verdrietig en zo boos was dat ik geen vloeiend Spaans nodig had om dit aan de meneer die tegenover mij zat over te brengen. Uiteindelijk werd mij de vraag gesteld of dat ik zeker wist dat hij dit niet had gedaan: “Claro, 100%”. Hierna werd hij gelukkig weer vrijgelaten."