mijn 1e reis naar Cuba

Mijn eerste reis naar Cuba was intens. Ik vertrok op een van de meest kwetsbare momenten in mijn leven naar dit fantastische land. Met al mijn opgekropte emoties; verdriet, angst, zorgen, boosheid n.a.v. het overlijden van mijn lieve vriendinnetje en het ziek-zijn van mijn moeder. Ik had nog een heleboel ellende te verwerken en ieder gepland wifi momentje was een kwelling omdat ik bang was voor het nieuws wat ik uit Nederland zou horen; "Gaat het wel goed met mijn dierbare? is die klote kanker van mijn moeder terug ofniet? Hoe gingen de onderzoeken? wat hebben de dokters gezegd?" verdriet en intens geluk wisselende zich hier continu af. Maar een ding is zeker, ik vond mezelf weer terug. Ik heb gerouwd als een malle, gejankt als en kleinkind, ik ben woest geweest, kaarsjes gebrand, flessenpost de zee in gestuurd. Maar ik heb vooral ook genoten. Van het samen zijn met mijn alma gemela, het land, de muziek, onze kersverse Cubaanse maatjes.

De heftige nare emoties verdwenen op een geven moment als sneeuw voor de zon en ik heb mezelf en mijn geluk weer opnieuw gevonden, door me open te stellen voor alles wat er op mijn pad kwam en door er aan toe te geven dat het in mijn thuissituatie gewoonweg even k#%t is geweest.

Ik kan mijn nog heel goed herinneren wat voor een gevoel ik had op de dag dat ik weer terug ging naar Nederland. Ik was doodsbang. Het ging nu goed met mij en ik was bang dat ik in Nederland weer in de hol van de leeuw gegooid werd; ‘terug naar alle ellende, verdriet en narigheid’. Gelukkig was het tegenovergestelde waar. Ik voelde mij als herboren, sterker dan ooit en ik had een manier gevonden om met lastige situaties om te gaan; muziekje aan, salsa, mezelf openstellen en eens in de zoveel tijd een reisje naar Coebaaa..

Cuba 2, 3, 4, 5...

Dat er hierna nog meerdere reisjes volgde, dat zal ook geen nieuws meer zijn. In Nederland voel ik mij goed en sterk, dat kwam mede doordat ik heel goed wist hoe ik mijn eigen geluk kon bepalen en doordat ik er dus voor zorgde dat ik steeds weer een nieuwe reis in het vooruitzicht had staan. Ik heb Cuba nodig om mezelf NOG happy-er te voelen, dus waarom zou ik niet precies datgene doen waar ik gelukkig van wordt!?

....

Afgelopen 21 maart stond mij 6^e trip naar Cuba gepland; Eerst een paar dagen mijn maatjes opzoeken in Viñales, daarna richting het Oosten. Dat was de planning! Want Santiago de Cuba en Baracoa heb ik nog niet eerder gezien!

Enkele dagen voor vertrek kregen we te horen dat mama weer ziek was. Hoe en wat er precies aan de hand was en hoe ze haar weer beter gingen maken, dat was nog niet duidelijk. 15 minuten nadat ik in het vliegtuig zou stappen om naar Cuba te vertrekken, zouden mijn ouders een gesprek hebben met een behandeldarts. Niet fijn om hier niet bij te kunnen zijn, Maar mijn ouders stonden erop dat ik naar Cuba zou gaan. Om heel eerlijk te zijn was ik hier ook heel blij mee. Ik had het nodig! 2 maanden lang heb ik mij in Nederland helemaal te pletter gewerkt, een dubbele functie, tig overuren, afscheid nemen van mijn oude baan, starten met mijn nieuwe baan, een nieuwe opleiding en daarnaast nu ook onzekerheid over de gezondheid van mama. Dit alles kon ik prima handle met Cuba in het vooruitzicht. Maar de gedachten dat ik nu een aantal weken in onzekerheid thuis zou zitten en de reis naar Cuba zou laten schieten, die trok ik niet.

Natuurlijk vertrok ik wel met de nodige zorgen, ik heb van dichtbij zien gebeuren dat mijn lieve moeder de afgelopen jaren enorm achteruit gegaan is. En in gedachten heb ik de afgelopen jaren al tig keer een slecht nieuws telefoontje gehad.

Reis nr 6

Maar goed, heel veel concreets kregen we in eerste instantie nog niet te horen. Tot ik mijn vader op zaterdag 23 maart belde, 5 minuten hiervoor had hij met een arts gesproken; “Sorry Moniek, het is fout het is écht fout, je hebt gezegd dat ik eerlijk moest zijn, sorry, ze zeggen dat mama nog maar 3 maanden te leven heeft, sorry maar je moet gewoon in Cuba blijven hoor” What the fack, daar was het telefoontje waar ik al jaren bang voor was. What the fack mijn moeder gaat dood, WHAT THE FACK! Ik was alleen op dit moment, ik voelde me verslagen. Ijsberend en huilend liep ik over het wifi plein van Vinales. Vreemde mensen spraken mij aan en de ene na de andere vriendin belde mij op. Voor mij was het meteen duidelijk. Ik ga niet op doorreis na het Oosten maar 3 dagen nadenken, rustig worden en energie opdoen in Vinales, bij mijn vrienden op de plek waar ik mij thuis voel en daarna Lekker naar huis. 

Nu ik weer fijn terug in Nederland ben, veilig in de arme van mijn moeder. Durf ik uit te spreken dat deze (extra)3 dagen fantastisch waren. Ik denk dat ik voor mijzelf geen betere plek had kunnen wensen om deze bitch-slap in mijn face te kunnen verdragen. Natuurlijk werd ik met momenten overvallen door intens verdriet maar dat ik op de fijnste plek op aarde was, met mijn maatjes, dat maakte het dragelijk. Ik werd overspoeld met liefde, 24/7 (24/5 in mijn geval) was er iemand waarbij ik terecht kon voor een knuffel, fijn gesprek, pure emoties of wat dan ook. Alléén maar liefde! Niets was te veel.. Dit heeft mij, Cuba en mijn maatjes alleen nog maar dichterbij elkaar gebracht. Hoe is het mogelijk! Ik ben mijn 2e ‘familie’ uit Cuba hier eeuwig dankbaar voor. Sowieso ben ik een dankbaar mens; Ik kan mij bijna niet voorstellen dat er mensen op deze wereld bestaan met een rijker sociaal netwerk als mij! Mijn 2^e familie in Cuba, mijn vriendinnen uit Nederland die als zussen voor mij voelen, mijn alma gemela, mijn familie, vrienden, collega’s. Ik hou zoveel van jullie allemaal!

En nu...

De komende tijd staat in het teken van mijn moeder. Dat is het aller belangrijkste! We gaan herinneringen maken, genieten van elkaar, knuffelen, praten.. Hoe verdrietig de situatie ook is en hoe graag ik het ook anders had gezien. Ik voel mij sterk, mama ook! Ik heb ontzettend veel respect voor de manier waarop mijn moeder met deze situatie omgaat, net als voor alle jaren dat ze voor mij en mijn broer gezorgd heeft. Nu is de beurt aan ons. Ik zal alles wat er in mijn macht ligt doen om het voor mama dragelijk te maken en om haar nog even te laten genieten. 

Reis 7/8

Mijn volgende reis naar Cuba staat al gepland, in september samen met mijn Alma. T.z.t. zal mijn leven er heel anders uitzien, dat is een gekke gedachten. Ik zal de belangrijkste persoon uit mijn leven, mijn moeder die mij mijn leven gaf moeten gaan missen. Ik heb altijd de droom gehad om mama een keertje mee te nemen naar Cuba. In levende lijven gaat dat helaas niet meer lukken. Maar in mijn gedachten is ze er sowieso, altijd! Wat fijn is, is dat we nog even de tijd hebben om te bespreken waar onze wensen en behoeften liggen. Super waardevol en mooi! Een ding is zeker, Cuba is belangrijk voor mij want het staat in het teken van mij moeder en dat wordt het alleen nog maar meer! Cuba, we zien ons in september en misschien daarvoor nog wel ‘n keertje eerder. YOLO✌🏼❤️✨

Llegará septiembre, sugues en mi mente. Fueron seis meses y por fin volveré a verte!!! <3